نکات اصلی گفتار:
۱- شکل‌گیری نظام تحریمی آمریکا از سال ۲۰۰۱ آغاز شد و به صورت مستمر ساخته و تکامل یافت. تمرکز ابتدایی نظام تحریمی بر تراکنش‌های مالی بود. در سال ۲۰۱۰ با تصویب قانون تحریم جامع ایران و سرمایه‌زدایی (سیسادا) سلاح‌سازی از دلار در نظام تحریمی آمریکا رخ داد.
۲- بعد از مذاکرات ایران و آمریکا و توافق هسته‌ای، تحریم به عنوان یک ابزار راهبردی موفق در نظام تصمیم‌گیری آمریکا به رسمیت شناخته شد. گزارش موسسه رند در سال ۲۰۱۶ با عنوان «قدرت اجبار» به بررسی تحریم به عنوان ابزار راهبردی پرداخت.
۳- موسسه رند امکان‌سنجی استفاده از تحریم برای مقابله با سایر دشمنان آمریکا از جمله چین و روسیه را نیز بررسی کرد.
۴- بعد از حمله روسیه به اوکراین نظام تحریمی آمریکا وسعت بیشتری یافت. آمریکا از تشکیل «ائتلاف تحریم» خبر داد. ائتلافی با ترکیب ۲۶ کشور که طبق گفته آدیمو قائم مقام خزانه‌داری سه مولفه مهم شکل دهنده قدرت این ائتلاف: حجم اقتصاد، فناوری‌های لبه و ارزهای جهان‌روا است. اروپای غربی و کشورهای ژاپن، کره و استرالیا از اعضای مهم این ائتلاف هستند.
ابتکارات جدیدی نیز در تحریم علیه روسیه صورت گرفته است از جمله محدودیت «سقف قیمت» که بر زنجیره خدمات نقل و انتقال دریایی نفت استوار است.
۵- نظام تحریمی آمریکا به صورت غیرآشکار اما جدی علیه چین نیز توسعه یافته است. در ۳ سال گذشته بیش از ۱۰ اقدام تحریمی و محدودیتی عمدتا در حوزه تجاری علیه چین صورت گرفته است.
۶- دلالت‌های وضعیت کنونی نظام تحریمی آمریکا برای ایران:
یک. اعضای ائتلاف تحریم حاضر به همکاری راهبردی با ایران نیستند. انتظار شکل‌گیری همکاری که منجر به تقویت جایگاه ایران شود، غیرواقعی است. این ادعا که باید در همکاری‌های خارجی توازن میان شرق و غرب را ایجاد کرد، غیرواقعی بوده و نمی‌تواند منافع ایران را تامین کند. نتیجه پیگیری این گزاره صرفا از دست دادن فرصت‌ها و ضعیف ماندن است.
دو. همکاری با کشورهای هدف نظام تحریمی آمریکا در دو سطح امکان پذیر است. یکی در سطح مقابله با تحریم‌ها که در این سطح نوع، گستره و نقش آن کشور در اقتصاد متعارف تعیین کننده است.
دوم همکاری راهبردی برای تضعیف کلی نظام تحریم آمریکا که به معنای همکاری برای تضعیف مولفه‌های قدرت سه‌گانه مورد اشاره آدیمو می‌تواند باشد.
